در 15 کیلومتری شمال شرقی قزوین و بر فراز بلندی گسترده ای که بر دره های کوهپایه و دشت مشرف است بنای کوچک و زیبایی قرار دارد که به نام امامزاده اباذر معروف است و از دیر باز مهم تلقی شده است. حمدالله مستوفی مورخ بزرگ قرن هفتم در باره آن آورده است: و گورهای متبرکه است نزدیک دربند آتشفشان و آن مزار را هیبتی تمام است بقعه اصلی و کهن که اینک در میان شبستان ها و رواق های الحاقی واقع شده یک چهار ضلعی به طول 4/30 متر است که از جانب شرقی با دریچه ای سنگی به خارج راه می یابد این دریچه قوسی جناغی دارد و کتیبه ای در دور تا دور آن نگاشته شده که دارای تاریخ جمادی الاخر 640 قمری لست و دو ردیف کاشی با طرح اسلیمی و گل و بوته آن را قاب کرده است. به جز ضریح امامزاده در گوشه شمال شرقی بقعه، سنگ قبر مکعب مستطیلی با نقوش و خطوط برجسته قرار دارد و متعلق به صدرالدین احمد خلدی ملقب به صدر جهان وزیر غازان خان و از خاندان خالدیان قزوین است که پنجره سنگی مشبکی بر بالای آن نهاده اند این پنجره سنگی به ستاره های پنج،شش، هشت پر و کتیبه ای به خطوط کوفی آراسته است کاشی کاری زیبا و کتیبه های مختلف سنگی از قرون هفتم تا سیزدهم هجری را باید به ویژگی های دیگر این بنا افزود. در دو طرف ورودی دو شباک سنگی با گره بندی قرار گرفته اند که یکی از آن ها دارای کتیبه است. کتیبه دیگری به تاریخ 693 ه ق و به عرض شصت سانتیمتر در خارج بقعه قرار دارد. اگرچه آثار ذکر شده به قرن هفتم ه ق تعلق دارد، اما شکل و اسلوب ساخت گنبد و بقعه شبیه بناهای صفوی است و می توان نتیجه گرفت که بنای اولیه دوره ایلخانی که احتمالا بسیار زیبا و باشکوه بوده، به علت ویرانی و تخریب در دوره صفویه بازسازی شده و کتیبه های آن روی بنای جدید نصب شده است. کاشیکاری گنبد و داخل بقعه نیز در زمان قاجار انجام گرفته است.