درياچه حوض سلطان با مساحتي حدود 330 كيلومتر مربع به( درياچه قم ) (درياچه شاهي) و (درياچه ساوه ) مشهور است . برخي با توجه به نام ساوه كه به آن داده اند آن درياچه را به حوض سلطان منتسب كرده اند از جمله (گوبينو) و (ديولافوآ) در سفرنامه هاي خود مي نويسند احتمالا اين درياچه ممكن است بخشي از درياي بزرگ ساوه بوده باشد كه در روز تولد پيغمبر (ص) خشك شده و اين نشانه اي از ظهور پيغمبر اسلام بوده است . درياچه حوض سلطان با مناظر گوناگون و ديدني خاص خود در ساعات مختلف روز و در فصل هاي گوناگون زيبايي را به نمايش مي گذارد . اما مردمان ساكن در روستاهاي اطراف سودمنديهاي آن را نيز در نظر داشته و از آن در بهبود زندگي خود استفاده مي نمايند . در حقيقت درياچه حوض سلطان شامل دو چاله جدا از هم به نام (حوض سلطان) و (حوض مره) است كه مجموعه آن بيشتر به نام حوض سلطان معروف شده و كمتر از حوض مره ياد مي شود . آبهايي كه به اين درياچه وارد مي شود دايمي نيست و به علت عبور از طبقات نمكي بي نهايت شور است . هر گاه ورود آب افزايش يابد سطح درياچه گسترش يافته و اراضي پست و شوره زار و باتلاقي پيرامون را با آب صاف مي پوشاند و به صورت درياچه بزرگي در مي آيد . خاك اطراف به سبب خشك شدن تدريجي دواير متحدالمركزي را حول مركز درياچه تشكيل مي دهد كه ميزان شوري از مركز به طرف بيرون به تدريج كاهش ميابد . درياچه حوض سلطان بعد از اسلام تا حدود سده 19 ميلادي دوره هاي خشك و مرطوب فراوان ديده و بر حسب تغييرات مجراي رود مسيله يا رود شور به صورت درياچه . باتلاق و كوير درآمده است . از زمان صفويه به بعد نيز ارتباط بين درياچه حوض سلطان و درياچه نمك به سبب تا سيس سدي در بالاي پل دلاك كه آب رود قره چاي را به درياچه نمك هدايت مي كرد قطع يا ضعيف شد . در سال 1262 ش دو نيمه درياچه حوض سلطان به هم متصل شد و تشكيل درياچه بزرگي را داد . گويند در سال 1299 ه. ق با تخريب سدي كه در برابر مسيله رود قرار داشت درياچه هر روز كوچكتر شد . براي آباد كردن زمين هاي زراعتي ساوه هم سد ساوه را تعمير و مانع هرز آب شدند . اين امر موجب خشكي باتلاق هاي اطراف درياچه و مانع ورود آب به درياچه حوض سلطان شده است .