‏ در دامنه شرقی ارتفاعات سیاه کوه در جنوب گرمسار، بناهای متروکی دیده می شوندکه بومیان به آن قصر می گویند. بزرگ ترین این ساختمانها به نام قصر شاه عباسی، بین عین الرشید وچشمه شاه در ارتفاع 024/1 متری بنا شده که بر سر راه قدیمی و تاریخی کاروان روی کویری اصفهان ، کاشان - خوار (گرمسار) و خراسان قرار دارد. بنای بيرونی این قصر چهارگوش و دارای چند برج با دو دروازه شمالی و جنوبی است و روکار آن از سنگ های بزرگ آهکی صیقل شده سفید رنگ است که از کوه های مجاور آورده شده اند. اطراف این قصر شش برج بنا شده و سردر آن، سنگ بزرگ یکپارچه است. در دو طرف سر در ساختمان دو اتاق کوچک وجود ‏دارد که گویا قراولخانه محسوب می شده است. در کنار مدخل قصر، سنگ هایی قرار داده بودند که پاشنه در ورودی در سوراخ آن ها می چرخید. درون بنا محوطه بزرگی است که گردا گرد آن بیست اتاق کوچک و یک در بدون روزن با پوشش گچی قرار گرفته است. در سوی شرق نپز صحن بزرگ ساده ای با تاق بلند ضربی وجود دارد. در بدنه غربی نیز تالاری گشاده، با شاه نشین و تاقچه هایی در دور و ایوانی در جلو دیده می شود که در زیر آن سردابی کهنه قرار دارد. در پشت ساختمان های درون حیاط، به صورت غلام گردشی طویله های بزرگی برای چهارپایان و مکانی برای خواب و پخت و پز دیده می شود. ‏نکته مهم و قابل توجه در این بنا، نحوه تهیه آب مورد نیاز ساکنان آن بوده است: آب به وسیله دو مجرای روی هم، که مجرای زیرین از لوله های سفالین و دیگری مانند نهری سنگی از تخته سنگ های مفید یکپارچه ساخت شده بود، به بنا منتقل می شد. این آب مصرفی از چشمه شاه دامنه سیاه کوه به استخرهای بزرگ مقابل با منتقل می رسد. ساختمان این نهر آب، برای بینندگان بسیار جالب و شگفت انگیز است و بنای آن یکی از شاهکار های عصر خود به شمار می رود. ‏تاریخ اصلی این بنا روشن نیست و در بدنه کنار دروازه شمالی جای خالی کتیبه های کاشی دیده می شود. چنین به نظر می رسد که ساختمان سنگی کنونی بر شالوده یک بنای ویرانه باستانی گذاشته شده ‏است. سفال هایی که از اطراف این بنا به دست آمده.، به احتمال قوی از دوره تیموری و نشانه آن است که این بنا پیش از صغویه برپا بود. این بنا که در دوره صغویه تعمیر اساسی شد، به بنای شاه عباسی معروف شده ‏است.