در شرق خیابان هاتف و روبروی امامزاده جعفر مجموعه ای مرکب از مسجد شعیا و امامزاده اسماعیل واقع شده است. که ساختمان امامزاده و مسجد ومرقد شعیا را به دوران قبل از اسلام نسبت می دهند، اما مناره و قسمتی از ساختمان کنونی متعلق به دوران سلجوقی است. آثاری ازدوران صفوی مانند ساختمان بقعه و رواق و صحن بعدأ به بنای سلجوقی اضافه شده است. ‏کتیبه سردر رواق بقعه به خط ثلث سفید با کاشی معرق بر زمینه لاجوردی به خط محمد رضا امامی است. تاریخ این کتیبه 1041 ‏هجری قمری است که در زمان شاه صفی جانشین شاه عباس اول نوشته شده و در آن به نام این شاه اشاره شده است. ‏دربالای در چوبی بقعه کتیبه دیگری وجود دارد که به خط ثلث است و تعمیرات بنا در زمان شاه سلطان حسین را ذکر کرده است. در اطرف بقعه نیز اشعاری به خط نستعلیق برزمینه لاجوردی به قلم محمد صالح اصفهانی گچبری شده و طی اشعاری تاریخ 1111 ‏هجری را بیان می دارد. ‏در صحن امامزاده دو سنگاب نفیس وجود دارد که تاریخ یکی از آنها 1049 ‏هجری قمری است. کتیبه های این دو سنگاب شامل صلوات برچهارده معصوم است. در سر در جنوبی امامزاده کتیبه ای است که تاریخ آن 1043 ‏هجری و نویسنده آن محمد رضا امامی است. در زیر این کتیبه، کتیبه دیگری است که در سال 1114 ‏هجری قمری در زمان شاه سلطان حسین نوشته شده است . ‏از مجموعه مطالعاتی که درباره این مجموعه به عمل آمده چنین استنباط می گردد که در کنار این مجموعه مرکز محله به صورت چهار سوق و بازارچه وجود داشته است. در کاوشهائی که در سالهای اخیر انجام شده در زیر اتاقهای طلبه خانه دور صحن آثاری نمایان گردیده که به دوران صفویه تعلق دارد. قسمت های مختلف امامزاده اسماعیل با سبک های مختلف نقاشی به صورت لایه چینی و قاب بندی و طرح قاب بندی و کتیبه های خطی و ستاره ای برجسته و خطوط ثلث و نستعلیق تزئین شده است. مجموعه امامزاده اسماعیل به دلیل دربرداشتن ویژگی های معماری دوران سلجوقی و تزئینات و الواح دوران صفوی ازبناهای بسیار جالب شهر اصفهان است که پژوهشگران بسیاری درباره آن مطالعات و بررسی هائی انجام داده اند .