این تپه به صورت برجستگی کوچکی در حاشیه شرقی شهر کرمانشاه در داخل زمین های زراعی روستای ده پهن قرار دارد. این محوطه تاریخی در سال 1969 م توسط رابرت بریدوود شناسایی و در همان سال توسط وی مورد کاوش قرار گرفت. در نتیجه کاوش در این محوطه سکونت گاههی مدوری شناسایی شد که کف آن ها از سطح زمین های اطراف پایین تر بود. سقف این سکونت گاه ها از نی و گل بود. مطالعات انجام شده بر روی بقایای استخوان های حیواناتی که از آن ها برای مصرف غذایی استفاده شده بود، نشان می دهد در این تپه اجتماع کوچکی در تمام طول سال اقامت داشتند. علاوه بر معماری، تعدادی ابزار سنگی، مهره، ظروف سنگی، دست بند های سنگی، وسایل ساده آشپزخانه ای ، میخ های گلی، توپی ها، گلوله هاي و ديسك هاي گلي و پيكره هاي حيواني و انساني شناسايي شد. از اين محوطه، در مجموع 797 پيكره حيواني شامل سگ، خوك ، گراز، بز، و گوسفند به دست آمده است. از مجموع 650 پيكره هاي انساني به دست آمده، تعداد هجده عدد آن پيكرك انساني به دست آمده از اين تپه، پيكرك مشهور به ونوس سراب است كه شهرت جهاني دارد و در موزه ايران باستان نگه داري مي شود. اين پيكرك زني را نشان مي دهد كه نشسته و پاهاي خود را دراز كرده است. در ساخت اين پيكرك، هنرمند از روش مدل گيري بهره جسته است. در ميان پيكرك هاي حيواني نيز پيكرك گراز وحشي در نوع خود بي همتا است.از تپه سراب مقدار زيادي قطعات ظروف سفالي به دست آمده است كه به سه گروه تقسيم مي شوند: سفال با نقش بچه قورباغه، سفال هندسي، سفال با نقوش خطي. از آنجا كه تعداد قابل توجهي از بقاياي استخوان حيوانات متعلق به بز است، كاوش گران معتقدند ساكنان سراب، بز را اهلي كرده اند. تاريخ آثار به دست آمده از اين تپه را بين هشت تا نه هزار سال پيش مي دانند. آزمايشات كربن 14 نيز تا حدودي تاريخ پيشنهادي را تاييد مي كند.