مسجد جامع تبريز يكي از بناهاي تاريخي و باستاني تبريز است.تاريخ دقيق بناي اين مسجد به درستي معلوم نيست اما وجود مسجد جامع كبير در محل فعلي در زمان اتابكان آذر بايجان كه سعد الدين وراويني به آن اشاره كرده است به دلايل زير مي تواند مستند باشد:1. از نخستين سال هاي فرمان روايي رواديان ،اين مسجد درون قلعه تبريز وجود داشت و جزو قسمت معمور شهر به شمار مي رفت.2.در زمان حكومت رواديان،سلاجقه و اتابكان ،اين ناحيه از قسمت هاي مقدس شهر بود و بسياري از سلاطين ،امرا و وزرا در كنار معابد و مساجدي كه شايد خود ساخته بودند،به خاك سپرده شدهاند.3.همان مسجدي كه در قرن ششم و هفتم به نام مسجد جامع كبير خوانده مي شد و قبر "شمس الدين عثمان طغرايي "در جانب غربي آن قرار داشت،در قرن دهم هجري آباد بود و"حافظ حسين كربلايي"به راي العين آن راديده و از آن به نام مسجد جامع كبير ياد كرده است.در زماتن حكومت تركمنان و صفويه نيز همان مسجد آباد بود."حاج طالب خان "پسر "حاج اسحق خان تبريزي"مدرسه طالبيه در سال 1087 ه.ق در وقف نامه مدرسه طالبيه ،از اين مسجد با عبارت "مسجد جامع كبير"نام برده است.در اثر زلزله هاي نيمه اول و دوم قرن دواردهم هجري ،چند طاق اين مسجد شكست و فروريخت .اين بخش ها بعد ها به وسيله "احد خان"و پسر او "حسين قلي خان دنبلي"مرمت و تجديد بنا يافت.در بالاي در شمالي مسجد جامع،سنگ نبشته اي به ابعاد 1 متر در 1 متر مشتمل بر فرماني از شاه سلطان حسين صفوي وجود دارد كه به خط محمد مومن تبريزي در 15 سطر به خط ثلث بسيار زيبا در تاريخ شوال 1106 ه.ق روي سنگ رخام نصب شده است درون مسجد نيز سنگ نبشتة ديگري به ابعاد 172 در 112 سانتيمتر از سنگ رخام به ديوار يكي از طاقهاي غربي مسجد نصب شده است و از روياي شاه طهماسب صفوي براي القاي رسومات تمغا حكايت دارد. اين لوح به خط علاالدين محمد تبريزي از خوشنويسان دربار شاه طهماسب اول است كه در 12 سطر در تاريخ شوال 972 هجري به خط ثلث نگاشته شده و از آثار گرانقدر هنري آن استاد نامدار محسوب مي شود.