بزرگترین شاعر غزل سرا ‏ : خواجه شمس الدین محمد شیرازی (حافظ)‏

خواجه شمس الدین محمد شیرازی شاعر و حافظ قرآن، متخلص به حافظ و معروف به لسان الغیب بزرگترین شاعرغزلسرای ایران می ‏باشد. حافظ در او ایل قرن هشتم ه. ق. حدود سال 727‏‎ ‎‏ه. ق در شیراز دیده به جهان گشود. پدرش بهاءالدین بازرگان و مادرش اهل ‏کازرون بود. پس از مرگ پدر، شمس الدین نزد مادرش ماند و در سنین نوجوانی به شغل نانوایی پرداخت. در همین دوران به کسب علم و ‏دانش علاقه مند شد و به درس و مدرسه پرداخت. وی مجلس های درس عالمان و ادیبان زمان را در شیراز درک کرد و به تتبع و ‏تفحص و تحقیق در کتاب های مهم دینی و ادبی پرداخت. حافظ همچنانکه از تخلص او بر می آید قرآن را از حفظ داشت و به چهارده ‏شکل (قرائت هفتگانه) می خواند. حافظ مردی بود ادیب. عالم به علوم ادبی و شرعی و آگاه از دقایق حکمی و حقایق عرفانی. استعداد ‏خارق العاده او در تلفیق مضامین و آوردن صنایع گوناگون بیانی در غزل او را سرآمد شاعران زمان خویش و حتی تمامی شاعران ‏زبان فارسی کرده است. حافظ چندین قصیده عالی و چند منظومه کوتاه محکم و تعدادی قطعات و رباعیات نیز سروده است. اما شهرتش ‏بیشتر در غزل سرایی است و معمولأ غزلیات او را کمال این نوع سخن و از هر حیث اوج غزل فارسی می شمارند‎ ‎‏و به ویژه استادی ‏او در سرودن غزل های عارفانه به پایه ای رسیده که تاکنون کسی به مقام او نرسیده است اشعار حافظ شیرازی با الهام از تعالیم ناب ‏اسلامی و مفاهیم گرانقدر قرآنی سروده شده است و همگی این اشعار حاوی کنایات و استعارات زیبا و بی نظیر است. از نکات قابل توجه ‏درباره دیوان حافظ، رواج ´´فال گرفتن´´ از آن است که سنتی تازه نیست و از دیر باز در میان آشنایان شعر او متداول بوده است و چون ‏در هر غزلی از دیوان حافظ می توان به هر تاویل و توجیه، بیتی را حسب حال فال گیرنده یافت. حافظ به سفر علاقه ای نداشت و چون ‏دلبستگی خاصی به شیر از داشت تقریبا تا آخر عمر از شیر از خارج نشد و تنها یکبار به شهر یزد سفر کرد و همچنین به دعوت سلطان ‏محمود دکنی راهی دکن شد ولی در جزیره هرمز گرفتار طوفان گرد ید و به همین دلیل سفر خود را آغاز نکرده به پایان برد و به شیر از ‏بازگشت. این شاعر پر آوازه ایران زمین در سال 791‏‎ ‎‏یا 792‏‎ ‎‏ه. ق دارفانی را وداع گفت. ‏